Normalleşirken

Bunu yazmazsam kesinlikle olmazdı. Tam 82 gündür karantinadıyım. Dışarıya adımımı atmadım. 82 koca gün. Nerdeyse 3 ay. Evet çok fazla dışarısı insanı değilim. Severim evde vakit geçirmeyi ama bu cidden çok fazla bi süre.

Bu neredeyse 3 aylık süre de ilk zamanlar aslında fena sayılmazdı. Ama gün geçtikçe evde durmak çok zor gelmeye başladı. Yapmayı planladığım bir çok şey olmasına rağmen yapamadım. Sürekli depresif bir ruh halindeydim. Mutlu Anlar Koleksiyoncu'nun söylediği gibi "Bazen ruhum daralır, vakumlanmış battaniye gibi sıkıştıkça sıkışır." Ben de aynen vakumlanmış bir battaniye gibiydim. Neyse neyse bırakılım bunlarım yeni bir başlangıç olsun. Güzel düşünelim güzel olsun. Her şey mutlu olsun. 

1 Hazirandan sonra normalleşme süreciyle insanlar dışarıya resmen hücum ettiler. Sokakalar, caddeler doldu taştı. Alışveriş merkezlerine gidenler mi arasın tatile gidenleri mi? Söyleyecek söz bulamıyorum.

Daha ben dışarıya adımımı atmadan tekrar 2. dalga falan -umarım öyle bi şey olmaz- yaşanır diye annemle beraber maskelerimizi taktık ve yürüyüşe çıktık. 1 saat kadar falan yürüdük. Ama ben cidden çok yoruldum. Karantinanın başlarında biraz spor falan yapmıştım ama çok istikrarlı bir insan oldumdan pek de uzun sürmedi. Bayağı bir hamlamış. Ertesi gün her yerim ağrıdı. Ve maskeyle yürüyüş yapmak cidden çok zor. Aslında maske takmak çok zor. Tabi insanlar biraz alıştı gibi ama ben ilk defa maskeyle dışarı çıktığımdan tuhaf hissedim. Bir de maskenin o kokusu...

Bir kaç gün sonra yurduma gitmeye karar verdim. Üniversiteler 3 haftalık tatil edildiğinde -ve ben gerçekten sadece 3 hafta olacağına inanmıştım- tek valizle gelmiştim eve. Büyük boy valizdi, yine de doldurabildiğim kadar eşya doldurmuştum. Ama yurtta da bayağı bir eşyam kaldı. Bu süreçte bizim yurt karantina yurdu oldu. Tabi herkes telaşlı çünkü bize giderken sadece eşyalarınızı kitleyin dışarda bırakmayın demişlerdi. Her kafadan bir ses çıktı. Kimi kilitleri açmışlar eşyaları poşetlemişler diyor kimi eşyalara dokunulmadı diyor. Yurt da net bi şey söylemediğinden herkesin aklında soru işaretleri vardı. 

Normalleşme süreci başlayınca eşyalarımızı haziranın sonuna kadar alabileceğimizi söylediler. Ben de iki gün sonra ne olacağını kestiremediğim için gitmeye karar verdim. Öncelikle gittiğim gün hava aşırı sıcaktı maske ve yolculuk yapmak... Kısa masafe bir yolculukluk olmasına rağmen çok zor geldi. Çok bunaldım ve terledim ama maskeyi de çıkaramıyorum. Az önce maskeme dokundum. Acaba elimi bi yerlere sürmüş müydüm ? Acaba yanımdan geçenle aramda ne kadar mesafe vardı gibi sorularla yurda ulaştım. Ve çok şanslıyım ki eşyalarım bıraktığım gibiydi. Bazı dolapları açmışlar ama benim ki dokunulmamış. Topladım her şeyimi yurtdan da çıkışımı yaptım. Tek bir dersim devam ediyor o da bitsin mezun olucam. Yurttan ayrıldım ama dersimden kalmamayı umuyorum.

Bugünlerim de böyleydi işte. Mutlu sağlıklı güzel günler dileyerek bitiriyim bu yazıyı da...